Фатаграфія "Свята ў вясковым Доме культуры" (1989 г.)
На фотаграфіі мы бачым свята ў Доме культуры вёскі Вострава. 7 лістапада - Дзень Кастрычніцкай рэвалюцыі. Гэты дзень у Савецкім Саюзе лічыўся "чырвоным днём "календара", быў выхадны, і па ўсей краіне праходзілі раніцай масавыя дэманстрацыі з лозунгамі, плакатамі, а ў другой палове дня або ўвечары ўладкоўваліся святочныя канцэрты ў Дамах культуры, нават сельскіх. Мерапрыемства, якое мы бачым на фотаздымку, арганізаванае ў фармаце "Блакітнага агеньчыка" - вельмі папулярнай у той час тэлеперадачы, калі госці сядзелі за столікамі, размаўлялі, а ў перапынках выконваліся песенныя нумары.
Мы бачым у левым верхнім куце фотаграфіі Дошку гонару - абавязковы атрыбут Дома культуры. На Дошцы гонару змяшчаліся фотаздымкі перадавікоў вытворчасці. Група з 10 чалавек сядзіць вакол пісьмовага стала, які ператвораны ў абедзенны. Відаць, што ўдзельнікі мерапрыемства не занадта турбаваліся аб сервіроўцы і ўпрыгожванні стала, усё проста і сціпла. На стале няма абрусы, пачастунак складаецца з некалькіх страў у простых эмаляваных місках. Хлеб ляжыць на стале. Перад удзельнікамі мерапрыемства стаяць дзвесціграмовыя шклянкі, гэтыя шклянкі кожны ўдзельнік прыносіў сам, так на стале ёсць гранёныя шклянкі, але ёсць і крыштальныя, з разьбой. На стале таксама вялікая колькасць шкляных бутэлек, падобна, што гэта бутэлькі ліманаду, так як у іх металічныя пробкі. А вось пад сталом стаяць тры бутэлькі. Адна з іх таксама ад ліманаду, відавочна, пустая. А дзве іншыя бутэлькі зачыненыя коркамі - хутчэй за ўсё, гэта бутэлькі з віном. Падобна на тое, што ўдзельнікі не афішуюць, што ў іх ёсць спіртное, таму што прыхавалі яго пад сталом, не ведаючы, што гэтыя бутэлькі патрапяць у кадр. 1989 год - гэта ўжо практычна канчатак «сухога закона», таму за яго выкананнем сачылі дастаткова фармальна.Там жа, пад сталом, знаходзіцца жаночыя сумачкі. Відавочна, жанчыны стараліся трымаць сумачкі бліжэй.
Людзі сядзяць на простых крэслах. За сталом даволі мала мейсца для такой вялікай кампаніі, але яны спецыяльна ссунуліся ў бок, каб сфатаграфавацца. Злева знаходзіцца музыкант з баянам. Відаць, што гэта вяселы мужчына, душа кампаніі, ён усміхаецца. Сярод тых, што сядзяць за сталом чацвертая справа - Руштэйка Леаніда Станіславаўна, мая прабабуля. Ёй на фатаграфіі 65 гадоў. Нягледзячы на ўзрост, сярод ўсіх жанчын яна адрознваецца сваёй знешнасцю: у яе падфарбаваныя вусны вельмі моднай і дэфіцытнай тады перламутравай памадай з бляскамі, валасы прыгожа выкладзеныя. Яна апранута ў элегантны касцюм ў класічным стылі і какетлівую пярэстую блузку. Даўжыня спадчыны ніжэй калена, на нагах ажурныя калготы - вельмі дарагая і дэфіцытная ў той час рэч. Сярод тых, хто сабраўся, мая прабабуля выглядае амаль як францужанка - яркая, элегантная, стыльная, прыгожыя. Яна заўсёды сачыла за сабой, дабра выглядала, была моднай. Яна спявала не толькі ў самадзейнасці Дома культуры, алё і ў касцеле.
У правым верхнім куце бачныя два выключальнікі, а сценка каля іх обдзерта, замызгана. Прастата абстаноўкі, сціпласць стала не ўплываюць на настрой людзей, якіх мы бачым на фотаграфіі. У той час усе жылі небагата. На тварах удзельнікаў мерапрыемства бачныя радасць, добрае стаўленне адзін ды аднаго. І справа не ў тым, што гэта рэвалюцыйнае свята, людзі рады таму, што яны сабраліся разам, што ў іх ёсць магчымасць адпачыць.